بدون عنوان

چند روز پیش در جمعی بودم که از پدر و مادرشون خیلی ایراد میگرفتن.به تک تک کارها و رفتاراشون.خیلی اعصابم خرد شد.با خودم گفتم اخه فلسفه ما آدم ها از به دنیا آوردن بچه چیه.با اینکه می دونیم چقدر سختی داره .چقدر باید از خوشی ها و استراحت ها و ... زده بشه تا یک بچه بزرگ بشه و بعد...

تازه اگرم خیلی بچه خوبی باشه (البته تا چند سال آینده اگر چیزی از کلمه خوبی باقی بمونه) تازه به گفته روانشناسان اصلا نباید ازش انتظاری داشته باشیم در هیچ موردی چرا که کارهایی که کردیم همه وظیفه بوده و فرزند با ازدواج همسر و فرزندش در اولویت هستن.پس در این صورت چرا ماها در به دنیا اوردن یک بچه اینقدر له له میزنیم؟؟؟

پدر و مادر من بعد از رفتن دخترم تمام عشق پنهانشون به من رو حالا دیگه از ترس کوچکترین غصه من ابراز میکنن.تا قبل از این اتفاق نمی فهمیدم  و نمیدیدم اینقدر منو دوست دارن.امیدوارم خیلی از ما قدر پدران و مادرانمون رو بیشتر بدونیم