رانندگی

راستش من از ۱۷ سالگی به لطف پدر عزیزم نشستم پشت ماشین بدون گواهینامه البته در خیابان خلوت و اخر شب .اما همون هم برای منی که سرشار از عشق رانندگی بودم دنیایی بود .عاشق رفتن خونه مادربزرگ بودم چون برگشتن من می تونستم رانندگی کنم.۱۸ سالگی هم بلافاصله رفتم تعلیم و ماهیانه یک بار میشد امتحان داد که بعد از چند بار امتحان دادم بالاخره در روز تولدم تونستم قبول بشم و به ارزوی دیرینه ام برسم بعد از اون خیلی پشت ماشین نشستم .حتی یادم هست وقتی بابا برای چند ماه ماشین پیکانش رو فروخت من گریه کردم.بعد از ازدواج هم به لطف حمایت های همسر راننده حرفه ای شدم حتی توی جاده حداقل رانندگی نصف مسیر با منه و همسر توی اون تایم میخوابه .یک دفعه که رسیدم به خانه پدری که چشماش رو باز کرد و باور نمی کرد رسیدیم.

توی جاده های خارج از کشور هم در گرجستان و ترکیه رانندگی کردم گرچه اونجاها از همه جا راحت تر بود.

از وقتی اومدیم تهران من توی تهران رانندگی نکردم و یک ترس ریزی از خیابونها و کوچه های باریکش داشتم.بعد هم که ماشینمون رو فروختم و قضیه مسکوت موند.

اما حالا تصمیم گرفتم این رو هم حل کنم بار اول با همسر نشستم و بعدش هم خودم و اون ترس هم خداروشکر تا حدودی از بین رفت

میخوام اینو بگم برای خانم هایی که می ترسن  هیچ وقت به خاطر ترس این موهبت رو از خودتون نگیرید ترستون رو بزارید کنار و شروع کنید مخصوصا اگر همسر یا پدر همراهی دارید منظور از همراه این نیست که دایم کنارتون باشه همین که بهتون اعتماد کنه و اگر تصادفی داشتید جبهه تندی نگیره کافیه.

به قدرتتون ایمان داشته باشید ما خانم ها به خاطر محتاط بودنمون ،تصادفاتمون هم کمتره