جوانی کجایی که یادت بخیر

نمیدونم  افزایش سن هست که آدم رو محتاط تر و محافظه کار و مضطرب تر میکنه یا عوامل بیرونی ناشی از اتفاقات روی داده شاید هم هر دو نمیدونم

ولی میدونم دیگه من اون ادم قبلی نیستم .بابت انجام کارها بسیار نگرانم.

الان هم که کارهای سند و گرفتن وام شروع شده دوباره اضطراب انجامشون رو دارم تا وقتی به پایان برسه.کار خاصی هم نیست ولی من

حتی همسر هم همین طوره.

ای کجایی جوانی بی دغدغه و فارغ از همه چی

یادمه وقتی میخواستیم برای بار اول خونه بخریم چقدر بیخیال و رها از همه چی بودیم.نه اینکه اون موقع تورم نبود نه اتفاقا اوج تورم بود اخرای سال۹۰

برامون یک تفریح بزرگ بود.چقدر خوش گذروندیم. ما ادمای دیگه ای بودیم.

سال اول ازدواج یک خونه نقلی ۵۰ متری نوساز رهن کردیم توی شهرستان  با مبلغ پیش۲ میلیون تومن.بعد از یکسال صاحب خونه خونش رو فروخت و ما مجبور بودیم بگردیم دنبال خونه.باورتون میشه هر دومون خوشحال بودیم که برامون تنوع میشه.

موتور پدر رو میگرفتیم و بعدازظهرها میوفتادیم دنبال خونه برگشتن هم یک نون بربری میخریدم همراه پنیر تبریزی و توی راه میخوردیم چقدر میچسبید بیشتر از کباب ها و پیتزاهای الان.

روی موتور هم همسر آواز میحوند و کلی کیف میکردیم.

تازه پس انداز زیادی هم نداشتیم که بزاریم روی پول پیش.

تجملات کلی خوشی رو از همه ی ماها گرفته.درصورتی که فکر میکنیم اگر به جای یک ماشین دو تا داشته باشیم اسایش بیشتری داریم اما باید برای خریدش آرامشمون رو بفروشیم.

چقدر بحث فلسفی شد صلوات